Aurreentrega (2018-2-28)

"...convertir en privados los espacios de una ciudad que antaño eran comunales porque eran eso, barrios."

Bilbo eta bere auzoen garapenaren inguruko artikulua, proiektuan aplikatu daitekeena

https://www.elsaltodiario.com/ciudad-marca/gentrificacion-urbanismo-bilbao-el-capital

Martutene egunotan

Jada hamaika egun daramatzanean euria gelditu barik, horrela dago Martutene ingurua

http://www.eitb.eus/eu/albisteak/gizartea/osoa/5414743/uholde-arriskua-gipuzkoan-2018ko-otsailaren-20an-alerta-fasea/

Lehenengo aurrentrega

Hona hemen lehenengo aurrentregaren panela:

Bestalde, auzo produktiboei dagokionez CUAC arkitektura estudioa aztertu dut, haien proiektu bat aurkitu bainuen honako web orrialdean: http://afasiaarchzine.com/

Hauek dira estudioaren bi proiektu interesgarri

http://afasiaarchzine.com/2017/12/cuac-castellano/#more-99029

http://www.cuacarquitectura.com/#!/archivo/trabajo/made-of-ciney/

Lanean jarraituko dugu!

Casa-Taller Croquis. Edificio jardín hospedero y nectarífero para mariposas de Cali

Honako testuaren izenburuan jada gaiaren funtsa edo azaltzen da, "Arquitectura enzimatica". Honela definitzen da enzima: "Las enzimas son moléculas de naturaleza proteica que catalizan reacciones químicas, siempre que sean termodinámicamente posibles: una enzima hace que una reacción química que es energéticamente posible, pero que transcurre a una velocidad muy baja, sea cinéticamente favorable, es decir, transcurra a mayor velocidad que sin la presencia de la enzima. " (Wikipediatik)

Zuzenki erlazionatuta dago gaiarekin, eta hainbat proiektu azaltzen badira ere, hasierako Caliko casa-taller mariposarioan zentratuko gara. Hala ere, denek konpartitzen dituzte ezaugarri antzekoak, aurre egiten diote etorkizun ez oso urrunari, klima aldaketak bultzatuta. Bada, arkitektura prototipatzen saiatzen dira honako proiektuak, estandar batzuk sortzen, sistema batzuk, erantzun egokiak bilatzeko.

Gure testuaren kasuan, Caliko etxe-tailer-mariposarioan, lana eta egunerokoa uztartu egiten dira, eta aitzaki bezala funtzionatzen du bertan tximeleta batzuk sartu eta espazio atseginagoa lortzeko. Bada, honek etxea freskatuko du eta giro berezia sortuko du. Lehen aipatutako klima aldaketarekin ere zuzenki lotuta dago, bestelako fatxada bat planteatzen da, fatxada berde baina iragazkorra.

Erantzuna eta emaitza oso onak dirudite, behintzat, planoan. Hala ere, eta pixka bat arakatzen, dirudienez ez da behar bezalako emaitza lortu errealitatean. Beste klasekide batek blogean azaldu legez, ez omen daude tximeleten arrastorik. Gainera, fatxada begetala prozesu baten ondorio da, hau da, planoetan modu batean errepresentatu egiten da, baina gero naturak modu batean edo bestean haziarasten du. Hor dago, nire ustez, proiektuaren gakoa. Prototipo bat sortu da, egituralki eta espazialki ondo funtzionatzen duena, baina hirugarren bariantea sartzerakoan, emaitza aldatu egiten da, eta kontrolaezina da. Natura sartzearen ondorioetako bat da, aurreikus dezakegula nola hasiko den baina ez dugula azken hitza, horregatik da hain zaila planoetan irudikatzen. Burura etorri zait, besteak beste Gasteizko Europa eraikina edota Donostiako San Telmo museoa, ezen biek fatxada begetal bat duten baina emaitza oso ezberdinekin proiektuarekin alderatuta.

Martutenera ibilaldia

Aurrekoan ibilaldia egin baino lehen taldekideak Martutenera joan ginen auzoa gehiago ezagutzearren, espazioak bai eta bertoko egunerokoa ere, asteazken goiz batean. Horrela bada, hainbat pertsonekin egon ginen hitz egiten, haien esperientziak konpartitzeko. Batzuekin kalean bertan hitz egin genuen, besteekin haien lokaletan eta kasu batzuetan begiratzera soilik mugatu ginen. Batez ere lagin heterogeneo bat bilatzen genuen, adin eta genero ezberdinekoa, ahalik eta informazio gehien biltzeko. Horrela bada, hona hemen jasotako pintzelada batzuk, eskematikoki adierazitakoak:

EMAKUMEA_DENDARIA_ HELDUA

•          Martutenetik irten-atera oso zaila, sarbide kaxkarrak
•          Obrak beti erdizka
•     Garraio ezberdinen artean arazoak, hauen arteko bizikidetza zaila (oinezkoak, txirrinduak, kotxeak, autobusak…)
•          Nagusiek arazoak dituzte medikuarenera joateko, Txominen baitago
•          Errotonda puntu beltza trafikoarentzat
•          Hainbat gauza behin behinekoak omen dira, “probisionala” azkenean emaitza
•        Ibaian egindako lanarekin oso pozik, nolabaiteko konexioa Donostiarekin, baina honek zentzu bikoitza izan dezake, “un arma de doble filo”, hauteskundeak direla eta, interesak
•          Peatonalaren beldur
•     Orokorrean, nahiz eta auzo laua izan, irisgarritasun txarra. Busaren adibidea, ezen bikoitza denean galtzada osoa baino gehiago okupatzen duen. Gainera, bidegorria errepide nagusian kokatu dute, arazoak, eta barruko kale batzuk oinezkoentzat egin, aparkalekuak murriztuz eta kalea hiltzen
•         Astigarrarekin konexioa, astean zehar eskola konpartitu, baina soilik ordu horiek

GIZONA_BI MULETA_BANKUAN ESERITA_NAGUSIA

•         Auzo oso erosoa, laua delako, trenak konexio erosoa suposatzen du
•          Paseoa oso ona eta polita
•          Nahikoa komertzio eguneroko bizitza egiteko, farmazia egoteak garrantzia handia
•         Gauzak faltan baina zehaztu gabe, beti dago zerbait hobetzeko
•         Ibaiak arazo larria suposatzen du, badirudi konponduta dagoela
•      Aldaketa oso nabaria azken 40 urteetan, lehen auzo konfliktiboa

EMAKUMEA_PASEATZEN_NAGUSIA

•           61 urte Euskal Herrian, Errioxatik etorria
•           Auzo erosoa, denetarik dauka
•           Riadak oso arriskutsuak (83ko adibidea), orain ez, paseoa polita
•           Ospitalera joateko autobusa

GIZONA_TABERNARIA_HELDUA

•     Egunerokotik at beharrezkoak diren komertzioak faltan, esaterako, arropa dendak, zapata dendak…
•           Komunikazio egokiak
•          Umeek ez dute auzoan bizitza egiten, soilik eskola; hala ere, bertokoak inoiz parkean

EMAKUMEA_UMEA ZAINTZEN_LOIOLAKOA_NAGUSIA

•           Asko hobetu da
•           Paseoa Astigarragaraino luzatu? Konexio ona litzateke, lotura
•           Hasiera batean La Colonia etxeen inguruan sortu, polita (ortuak, villak, baserriak…)
•           “Hacer sitios para VIVIR”, politak ez, praktikoak baizik. Jauregiak kontserbatzeak garrantzia, Martuteneko Kristina Enea parkea
•         Nagusiak paseatzen, gehienbat barruko errepidetik
•         Parkea diseinatzerako orduan Loiolakoa eredu, lehengo espazio publikoak abiapuntutzat. Geltokia ondo baina plazan zerbait faltan
•         Alerodun etxeak, klimara egokituak, ez estandarrak
•         Donostia postal hiria… ORAINA eta ETORKIZUNA pentsatzen hasi beharko
•         Arkitektura gustukoa, espazioetan interesa, Guggenheim adibide gisa

EMAKUMEAK_HAURTZAINDEGI KANPOAN_MIX

•           Segurtasun falta: errepidean abiadura handia (poliziak auzo barruan eta badenak), ibaia oso leku iluna (de cara a la galeria polita) eta konexio falta berarekin (umeek ezin dituzte ahateak ikusi)
•           Birgaitze orokorra behar duen auzoa, kaleak ez daude ondo (“Somos un barrio abandonado pese a pagar los mismos presupuestos”)
•           Umeentzako parkean estalkirik ez, ezta frontoian, euria ari duenean estankoko aurkupeetan
•           “No se acuerdan de nosotrxs ni los malos”
•         Zaintzak erdizka? EZ (nagusienek baietzaren alde, pertzepzio ezberdinak, errealitate ezberdinak)
•           Gazteek ez dauzkate espaziorik, ez dira ikusten. Seguruenik kanpora, ezer ez dagoelako, taldetxoetan, futbol zelaian…
•           Ondorioa: “Si empezamos con lo malo tenemos todo el dia…”

GIZONAK_TABERNAN_HELDU/NAGUSIAK

•           Gazteak lokaletan edo etxean+kirola, lehengo ohiturak galduta (poteoa)
•           Anbulategia faltan? (zerbait esatearren)
•           “El centro es el centro y la periferia es la periferia”
•           Zerga berdinak, baina “Garbitzailea agertzen denean le hacemos la ola”

GIZONAK_TABERNAN_GAZTEAK_+25 (aprox)

•           “Es una recta, no hay nada”
•           Donostiara edo Astigarragara
•           Gaztetxerik ez
•           Anbulategia auzoan egongo balitz hobe, bestela Txominera
•           Aisialdirako soilik nagusientzako tabernak, ez gimnasiorik ez ezer, futbol zelaia bakarrik
•           Ibaiko pasealekuak erabilera gutxi, gune berde gehiago hobe
•           “Barrio de periferia, al margen de Donosti”
•           Komunikazio egokiak
•           Txirrindua hartu eta Astigarragara, gune erosoagoak, zabalagoak. Horrainoko pasea politago, erosoago…

ONDORIOAK

Orokorrean hitz egindakoekin esan digute gabezi batzuk egon badaudela, baina askotan ez dute jakin hauek detektatzen. Adibiderik argiena anbulategian dago, hori izan zitekeen detektaturiko beharrik handiena, bada. Gainera, ikuspegi orokorra ibaiaren obra ondo dagoela da, polita gelditu dela. Hala ere askok onartu digute erabili bez ez dutela egiten. Aipatzekoa da baita nola denek oso argi daukaten bigarren mailako hiritarrak diren postalezko Donostia honetan. Nolabait egoera Bilboko auzoekin konparatuko nuke, gertutasunagatik, eta nola orokorrean jendea pozik dagoen hiria polita dagoelako (norentzat bideratuta?) baina berez espazio hauek erabiltzera heltzen ere ez diren, apenas bistarekin gozatzen dituzte. Gainera, Donostiarekin konexioa sustatzeko obra ponpoxo bat planteatzen da eta hiriko baldosa jartzearekin nahikoa dela dirudi, baina auzotarren gehiengoen iritzia kontrakoa dirudi, nahiz eta askok badirudi alde batera uzten dutela nolabait hiri horren umezurtz ez sentitzearren, Donostiaren parte izateagatik, alegia. Hainbat gauza aldatu beharko ditugu proiektu honetan, iritziak oinarri eta ibaia proiektuaren ardatz bihurtuz, espazio eroso eta praktikoak birpentsatzeko eta rol ezberdinak ez errepikatzeko. 

Del Centro a Martutene, vivir puede ser doce veces más caro (GARA)

Un estudio ha analizado la evolución del precio de la vivienda en Donostia en base a las transacciones que se realizaron entre 2010 y 2017. La media del metro cuadrado se sitúa en los 4.150 euros. Se confirma la bajada de los precios en barrios como Altza y Martutene, aunque siguen rozando las nubes en el Centro, habiendo diferencias entre este y la periferia de uno a diez. Un experto califica Donostia como una ciudad muy tensionada en ese sentido.

La Encuesta de Percepción Ciudadana realizada recientemente por el Ayuntamiento de Donostia confirmó que la vivienda es la principal preocupación de la ciudadanía (que sigue siéndolo, vaya). La capital guipuzcoana aparece siempre en el podio de las ciudades más caras del Estado; incluso, en más de una ocasión, una de sus céntricas calles ha ocupado ese dudoso honor. En ese aspecto, nada de lo que presumir, más bien que reflexionar.

Un nuevo e inédito estudio encargado por la entidad municipal Etxegintza ha arrojado cifras exactas sobre el mercado de compra-venta de vivienda tras analizar las transacciones que se han hecho en la capital entre 2010 y 2017. La fuente ha sido el registro de la propiedad.

Según concluye, el precio medio de la vivienda en Donostia se sitúa en 4.150 euros el metro cuadrado, y el pico se alcanzó en el primer trimestre de 2011: 4.957 euros el metro cuadrado. No obstante, el edil de Urbanismo Enrique Ramos incidió en que no existe la homogeneidad sino «muchas realidades». Por ejemplo, dijo que hay barrios en los que el precio de la vivienda ha caído hasta un 30% y un 40%, como los casos de Altza, Bidebieta y Martutene. «El precio de la vivienda es una realidad muy parcial y no describe en absoluto la realidad completa de la ciudad», que varía mucho barrio a barrio.

En contrapartida, hay zonas donde ha subido y lo ha hecho, además, por encima de la media de hasta un 10% respecto a hace una década. Ramos agregó que la diferencia entre el precio del metro cuadrado más bajo y el más alto puede alcanzar una diferencia de uno a diez. Según este estudio, tan sólo tres de barrios se encuentran por encima de la media de los quince de Donostia: el más caro de ellos es el Centro, con un precio medio de casi 5.000 euros el metro cuadrado, seguido por Miramón con 4.600 euros y El Antiguo, con 4.400, mientras que justo por debajo de la media se encuentran Aiete y Gros.

Los extremos en los precios quedan constatados: si el precio medio del metro cuadrado en Martutene es de unos 1.500 euros, en otras zonas el metro puede alcanzar los 18.000 euros».

José Luis Polo, presidente del Colegio Oficial de los Agentes de la Propiedad, ha elaborado el estudio, que servirá para proponer medidas de actuación en materia de vivienda, según afirmó Ramos. En primer lugar, admitió el experto que tiene una opinión «crítica» con las medias y que conviene desmenuzar las realidades para poder extraer fotografías fidedignas.

Respecto a Donostia, constata que se comporta como una gran ciudad del estilo de Madrid, Londres o Barcelona. Es decir, donde las diferencias entre el centro y los barrios periféricos son considerables. «Es una ciudad que tiene sus problemas y que el Departamento de Urbanismo tendrá que analizar. Hay una situación compleja de ciudad, a 1.800 euros el metro cuadrado hasta los tops de 18.000 y una media asentada de 7.000 en las zonas centrales que hace que la propia ciudad se tensione y que la capacidad que tiene de movimiento sea complicada», explicó.

Describió a la ciudad costera como una ciudad «centrípica» en la que existe «una auténtica tensión por vivir en el centro». «Esa imagen idílica, la imagen vendible, tensa la ciudad. Ocurre en otros lugares, pero con menos intensidad», afirmó.

Plan de Vivienda

Ramos valoró de forma positiva la profundidad del estudio, y avanzó que ayudará al equipo de Gobierno a establecer pautas y actuaciones concretas que se incorporarán en el Plan de Vivienda que se presentará a mediados de febrero.

Irabazi Donostia, a través de una nota, cree que con estos datos queda corroborada la polarización en los precios de la vivienda y la especulación que hay en el mercado. Esta formación matiza que el estudio resulta totalmente insuficiente para abordar de forma eficaz el acceso a un hogar.

Bilboko horma (Berriako artikulua)

Gero eta horma eta hesi gehiago daude munduan, zementuzko horma benetakoak eta altzairuzko hesi hilgarriak, baina denek ere horma bakar bat ispilatzen dute, desberdintasun basatiarena, eta horma horrek agerian uzten du munduaren zati batek nola menderatzen duen bestea, hura ustiatzeko, arpilatzeko, baita suntsitzeko ere, sufritzen ari den bidegabekerien kontra matxinatzen denean.

Mugak kontrolatzea eta hormak eraikitzea, hain zuzen, ahalegin absurdo bat da geraezina den hori gerarazteko eta Mendebaldeko kaleetan ikusten ez uzteko Mendebaldeak berak, zuzenean edo armak fabrikatuz eta merkaturatuz —bere ongizateari irabazi eta onura handiak dakarzkion jarduera baten bidez—, sortu dituen eta oraindik ere sortzen dituen gerren ondorioak.

Behar duenari asiloa ukatzea krimen bat da, eta kito. Gerretatik, gosetik eta zapalkuntzatik ihesi dabilen jendeari babesa ematea eragozteak erakusten du zein den mundu «zibilizatuaren» benetako aurpegia; agerian jartzen du haren hipokrisia, eta erakusten du salgai iruzurrezkoak eta tranpatiak direla demokrazia deritzon hori eta giza eskubideak, eta mundu hau kontrolatzen dutenei ez zaizkiela inporta pertsona pobretuak; aitzitik, salgaiek, diruak eta armek zirkulatu dezaten inporta zaie.

Ni ez nau harritzen hormak eraikitzeak, horiek eraikitzen dituztenek berek bidaltzen baitituzte hegazkinak beste herri batzuk bonbardatzera eta baita tankeak ere haien lurraldeak okupatzera, eta horiek berek suntsitzen baitituzte Mexikoren eta AEBen arteko mugalde mortuko ur deposituak, No Más Muertos GKEak emigratzaileei bizia salbatzearren jarriak dituenak.

Horma eraikitzen ibiltzen diren horietako batzuk hemengoak dira; guregandik gertu bizi dira, euskaldunak dira, eta jada badute beren lotsaren horma Zierbenan —bejondeizula, lehendakari—, bai eta beste horma ikusezin asko ere erroldaren, DSBEaren eta paperen ingurukoak.

Beti saldu nahi izan digute gauzak bestela gertatzen direla Euskadin, bestelakoak garela, hemen arazoak hobeto konpontzen direla; baina errealitate gordinarekin harremanik txikiena izan orduko, gobernatzen gaituztenek neoliberalismo basatiaren arauak betetzen dituzte, eta kontrolerako eta zapalkuntzarako lanabes berberak erabiltzen dituzte beren interes baliotsuak babesteko. Ezerk ez diezaiola eragin diruaren eta salgaien zirkuituari, aurrerantzean ere oso seguruak izan behar baitute, eta Bilboko portuaren inguruan dabiltzan ezkutuko bidaiarien mehatxutik libre egon betiere. Batik bat, ondo segurtatu behar dira handik irteten diren armen edukiontziak.

Izan ere, izugarrizko armamentu industria dugu: Euskadiko ehun enpresak baino gehiagok parte hartzen dute defentsan; sektore horrek 600 milioi euro baino gehiago fakturatzen ditu urtean, eta, krisia gorabehera, %15 handitu ditu salmentak. Hori da garrantzitsuena; gero, ez dio inporta ea diru hori beste herrien odolak zikindua dagoen; negozioak ez du inolako zerikusirik sentimenduekin; ez dugu arriskatuko industria oso baten etorkizuna ezkutuko bidaiari batzuengatik.

Horma bat jarri, eta kito; gero, pixkanaka desegingo dugu Zierbenako kanpamentua eta egiten ari garena kalean oihukatuz eta salatuz dabiltzan «gureetako» inozo horiek biharko egunean ulertuko dute ez dagoela kontuak konpontzeko beste modurik. Jakin egin behar dute ezinezkoa zaigula kasu egitea eta, aldi berean, mundu «moderno» eta «zibilizatuarekin» harmonian segitzea. Kontrola eta hormak dira modu bakarra «besteengandik» babesteko, horiek beren mugimenduekin mehatxatu egiten baitituzte guk hemen, gure artean eta guretzat, ezarriak ditugun orekak. Horixe da Mendebalde deritzon mundu basati honen logika, indigenen eta pobretuenen aldean.

Mendebaldeko Zibilizazioaren zutaberik gehientsuenak —genozidioak, mundu gerrak—, izan ere, orain horma gainditzen saiatzen ari den «beste» ukatu, suntsitu eta pobretu horren odolaz eta izerdiaz zikinduta daude.

Baldin eta, egunen batean, pobretu horiei bururatuko balitzaie, hormaren bestaldetik, «zibilizazioaren» eta «modernitatearen» zirkuitua eta zirkulazioa hondatzea edo etetea, orduan ez genuke beste erremediorik izango: gure ehiza hegazkin bonbaketari izugarriak eta gure tanke moderno sofistikatuak bidali besterik, berriro ere «demokrazia» ezartzeko, «terrorismoa» amaitzeko eta «gaizkia» errotik eta sortzetik beretik erauzteko.

Goian aipaturiko gogoeta horixe da faxismora eramango gaituen ernamuina eta haztegia, faltsutu egiten baitu errealitate historikoa, eta aprobetxatu «migrazio krisia» eta sistema kapitalistaren periferiatik datozen pertsona langabe migratzaileen kontrako presioa, zeinek han esplotazio doblea sufritzen baitute, batetik, eskulan merke gisa, eta, bestetik, herri zapalduen parte gisa, horiek historian denetariko esplotazioak, arpilatzeak eta arrazakeria jasan behar izan dituztenez gero aurreko gizaldietan militarren okupazioaren pean. Era berean, langile klasearen kontrako mehatxu gisa erabiltzen dira, Erdigune Kapitalistan plusbaliobitxo handiagoak eta lan merkatuaren kontrol handiagoa lortzearren.

Egoera prekario hori mantentzeko eta manipulatzeko, mundu hau menderatzen dutenek itsu-itsuan sustatuko dute biztanle immigranteen kontrako arrazakeria eta bereizkeria, eta itsu-itsuan erabiliko dituzte, halaber, sistema bere hartan mantentzeko.

https://www.berria.eus/paperekoa/1832/014/003/2018-02-01/bilboko_horma.htm